29.08.1880 r. w Jeleniej Górze zostało założone RGV (Riesengebirgsverein – Towarzystwo Karkonoskie), którego głównym zadaniem było zagospodarowywanie gór na cele turystyczne. W tym samym roku utworzono grupę terenową RGV w Bad Flinsberg (Świeradowie-Zdroju), w skład której wchodziło 30 członków, m.in. dr Waldemar Adam, dr Kirsch, ksiądz Günzel oraz Josef Siebelt. Zadbali oni o oznakowanie szlaków w Górach Izerskich, rozbudowę dróg leśnych i szlaków, utworzenie punktów widokowych, polepszenie połączenia kolejowego.
W październiku 1907r. szalejący w Górach Izerskich orkan zawalił wieżę triangulacyjną Pruskiego Urzędu Pomiarowego, która służyła turystom również jako wieża widokowa. Grupa terenowa RGV Bad Flinsberg postanowiła w tym miejscu wybudować kamienną wieżę widokową, która otrzymać miała nazwę „Strażnicy Cesarza Fryderyka”. Rozpoczęto zbiórkę datków, a spółka „Becker &Co” wykonała nieodpłatnie projekt budowy. Do 1913r. uzbierano 13000 Marek i postanowiono rozpocząć prace budowlane. Wybuch I Wojny Światowej uniemożliwił jednak zrealizowanie planów. Już w 1918r. powrócono do przedwojennych zamierzeń. Inflacja zmusiła jednak zarząd RGV do zmiany planów. Zrezygnowano z budowy wieży i postanowiono wybudować na Stogu Izerskim schronisko. Przyjaciel dr Siebelta, wrocławski architekt Paul Häusler wykonał nieodpłatnie projekt budynku, a rodzina von Schaffgotsch, również nieodpłatnie, przekazała teren pod budowę. Na materiał budowlany wybrano lokalne kamienie i drewno.
28.08.1922 r. położono kamień węgielny pod budowę schroniska.
Budowę finansowo wspierali mieszkańcy i lokalni przedsiębiorcy, do których należeli m.in.: dr Josef Sielbelt, dyrektor uzdrowiskowy Paul Müller oraz panowie Gläser, Pohl, Machalke i Dehmel.
Wyposażenie każdego z pokoi ufundowały grupy siostrzane RGV z Görlitz, Forst, Mirska, Lubania i Pobiednej.
Na parterze powstały stajnie i pomieszczenia gospodarcze, na pierwszym piętrze pokój gościnny, duża sala przedzielona drzwiami, pomieszczenie dla zarządu RGV, kuchnia oraz mieszkanie gospodarzy schroniska, a na poddaszu urządzono 12 pokoi z 23 łóżkami oraz salę zbiorową. Cały budynek zdobiła drewniana weranda, którą największa ozdobą były dwa obrazy na drewnie przedstawiające mężczyznę i kobietę w górnołużyckich strojach ludowych (proszący na wesele).
Przy schronisku stał niewielki drewniany budynek, który służył pracownikom budującym obiekt. W Boże Narodzenie 1926 r., po modernizacji i niewielkiej przebudowie, zostało otwarte tam Młodzieżowe Schronisko RGV oferujące dodatkowo 20 miejsc noclegowych.
Magdalena Olszewska